Hoe het vroeger was…

Lieve Allemaal,

Bij deze weer een updateje vanaf onze kant, hier helaas niet continu internet dus de berichtjes zullen wat minder vaak worden ge-update.

Onze heerlijke vakantie in Livingstone hebben we afgesloten met een lekkere sunset cruise over de Zambezi rivier. Heerlijk gebarbecued onder het genot van een gin tonic en wodka fanta. Nog wat hippo’s en krokodillen gespot maar daar keken we niet meer raar van op, want die zijn hier overal.

Vorige week maandag zijn we weer vertrokken richting Lusaka, dit keer BUISNESS class! Wat een verademing, airco (het was zelfs koud!), een filmpje (met af en toe NL’se ondertiteling), een hapje, een drankje, een motor die het goed deed en binnen 6u waren we in Lusaka (de heenweg duurde welgeteld 9u!).. In Lusaka nog even genoten van de vrijheid om dinsdags richting Lubwe te vertrekken.

Dinsdags om 15.00u zou de bus vertrekken vanaf een overvol busstation. We dachten: OMG! Als AL deze mensen met AL deze spullen ook in de bus moeten dan wordt het proppen.. Maar zowaar, we hadden zitplek, lekker been aan been en schouder aan schouder met zijn 3en naast elkaar op weg naar Lubwe. De bus vertrok zowaar maar een half uur te laat, dus vol goede moed vertrokken. Ruim 12u later, met slechts 1 tussenstop kwamen we in het HOLST van de nacht aan in Musaila, dorpje vlakbij Lubwe. Daar werden we opgehaald door Sr. Beatrice die helaas nog niet daar op ons stond te wachten. Een kwartier in het pikkedonker in de middle of Africa gezeten toen er gelukkig een witte landrover kwam om ons op te pikken. Wel een stoer wijf die Sr Beatrice, met haar nonnenmutsje op, plankgas over de zandweg (nee dat hebben we in Nederland niet haha).

We werden gedropt in een of ander guesthouse zonder elektriciteit, geen stromend water, geen douche, geen wc die doortrekt en geen eten. Wat hebben wij genoten van de drie dagen die we daar moesten doorbrengen. Als we daar vandaag nog hadden gezeten waren we morgen weer in Nederland teruggekomen, wat een hel. Maar er was licht aan het einde van de tunnel, want vrijdags mochten we naar het Semi-Centerparcs huisje wat helemaal fantastisch is. Een villa voor Afrikaanse begrippen. Heerlijk we kunnen weer genieten van het leven, haha! Nee hoor zo dramatisch is het niet allemaal, maar hier kunnen we nog lekker ons vier weken prima vermaken. We werden verwelkomd door onze buurmeisjes die we helemaal hebben verblijd met wat ballonnen en een oud jurkje van Lisa. Ook Bernhard onze held van het Guesthouse die ons Lubwe heeft laten zien en ons geholpen heeft met verhuizen dolgelukkig gemaakt met een potje bellenblaas voor zijn kinderen en 50.000 Kwacha (7,50€).

Ook onze eerste rondleiding door het ziekenhuis gehad. Het is shocking! Het is precies zoals je had verwacht, ook hier elektriciteit die af en toe uitvalt dus een baby van 28 weken waarbij de couveuse af en toe uitvalt is niet echt een succes! Vrouwen liggen op de ‘kraamafdeling’ bed aan bed, en zelfs al heb je je kind verloren lig je nog met acht anderen gezellig tussen de baby’s... Alles is oud, alles is vervallen, niks werkt zoals het hoort en van elk staflid (verloskundige, dokter, apotheker, rontgenassistent) is er maar 1.. Dus als er iemand ziek is heb je een groot probleem. We zijn voorgesteld aan dus de hele staf (want ja zoveel waren er niet) en werden hartelijk verwelkomd met een gebedje. Sanne kent het Onze Vader nog niet eens en had nog nooit van een hosti gehoord (oo is dat lekker?) dus dat wordt nog wat tussen de heilige boontjes.

Daarna heeeerlijk geluncht met de Sisters in het Convenient House?! Een maisbal (nshima) zonder smaak gedeeld, een vis met kop en al ontleed en aardappels die fantastisch waren bereid opgegeten. De rest van de dag met wat Sultana’s gedaan. Die dag erna mochten we namelijk naar Mansa (een stad 100 km verderop) om boodschappen te halen en voor onszelf eten te halen. Dus vrijdagavond voor het eerst sinds maandag fatsoenlijk een maaltijd gegeten en wat hebben we ervan genoten. PASTA! Heerlijk, de rest van de weken kunnen we voor onszelf zorgen dus dat komt helemaal goed.

Ondertussen kunnen we al een aardig staaltje Bemba (de streektaal van het noorden) iedereen, maar dan ook iedereen, die je tegenkomt roept: Mulishani! (hallo, hoe gaat het?), waarop je dan dient te antwoorden: Mi Bweno, mulishani (met mij gaat het goed, en met jou?). Oftewel je moet stil gaan staan op straat om je hele verhaal te kunnen doen. Verder roepen alle kinderen die nog nooit een blank iemand hebben gezien: Muzungu! Muzungu! Oftewel: We zien een BLANKE, we zien een BLANKE! Hilarisch! Die lieve kleine donkere kindjes zijn echt super schattig ook al lopen ze op blote voeten en hebben ze blokker en xenos hemdjes aan (jaa alles wat je inlevert aan oude kleding komt ECHT hier terecht).

Er staan dozen klamboes op ons te wachten die we kunnen gaan uitdelen. Super bedankt namens de mensen hier voor de vele sponsoring! We zullen foto’s maken van onze uitdeelsessie.

Wij vermaken ons hier prima! Tot over vijf weken..

Liefs Sanne en Lisa